Nieuwsbrief 26-03-2022

Het was weer een interessante week of niet?

We wisten al een tijdje dat Hugo de Jonge geen zuivere koek is maar het is toch fijn om te zien dat nu niemand er meer omheen kan, zelfs de mainstream media niet. Zelfs niet als ze er weer een mooi verhaal van maken. Zijn positie als minister is onhoudbaar geworden en dat weet iedereen maar het zal interessant zijn om te zien hoe dit corrupte kabinet en de cheerleaders van het partijkartel in De Kamer zullen kronkelen en slissen met gevorkte tong als de gluiperige slangen die ze werkelijk zijn om de schijn in leven te houden. De schijn van democratie. De schijn van integriteit.

Dit is eigenlijk wat mij het meest is bijgebleven van deze week. De oorlog, ja dat is een ander verhaal. Er is hier sprake van extreme vormen van propaganda van alle kanten waardoor het onmogelijk is om echt te weten waar dit op uitloopt. Iedereen doet vrolijk mee aan de verdere verwarring van de situatie.

Het kan nog serieus gaan escaleren en het lijkt er niet op dat het Westen echt bezig is met een diplomatieke oplossing maar dit conflict liever gretig misbruikt voor hun globalistische agenda's en eigenbelang.

Stoere oorlogsretoriek, roekeloze sancties en oorlogszucht lijken de boventoon te voeren. Ik ben niet zo van het paniek zaaien maar wanneer Rusland zich in zijn bestaan ernstig bedreigd voelt dan kan dit alsnog uitmonden in een 3e wereldoorlog met nucleaire inzet. Ik zou daar toch wat diplomatieker mee omgaan. 

Je mag van Poetin vinden wat je wil maar maak niet de fout om hem te onderschatten en denk niet te weten wat zijn volgende stap zal zijn. Neem gewoon de verstandige beslissingen om verdere escalatie te voorkomen. Ik zie dit verstand nauwelijks bij de Nederlandse politici en onze zogenaamde bondgenoten.

De mensheid heeft te maken met een collectieve psychische aandoening. Een aandoening waar we al duizenden jaren aan lijden. Een aandoening met ernstige gevolgen. Een val waar we keer op keer weer in trappen.

Wij identificeren ons met alles behalve het enige dat echt is. Het NU. Dit moment van bestaan waarin alles klopt en simpelweg is. In plaats van in het enige echte moment te leven zitten we gevangen in onze gedachten. We laten ons leiden door constructies zoals het verleden, de toekomst en onze eigen ego wat ook een denkbeeldig iets is.

We hebben continu te lijden onder een onbehagelijk gevoel van niet genoeg hebben in het leven. We zijn niet rijk genoeg. Niet machtig genoeg. We hebben te weinig invloed en willen onze stempel drukken. We willen aanzien of een gevoel van bestemming hebben. We zijn altijd opzoek, altijd onderweg. Niet wetende dat we al gearriveerd zijn.

Deze collectieve geestesziekte zien we het sterkst bij zij die het rijkst en machtigst zijn. Zij zijn de zoekers naar meer maar die nooit genoeg hebben. Ze willen hun onsterfelijke bestaan door hun invloed op de toekomst uit te oefenen. Of het nu kwade motieven zijn of vanwege een verlangen naar een betere wereld, het komt altijd voort uit spirituele armoede. Een gevoel van schaarste, tekort. Een notie van dat de wereld nu niet genoeg is, niet perfect is.

Zolang de mensheid niet spiritueel ontwaakt zullen we veroordeeld blijven tot het maken van dezelfde fouten. Het verleden zal zich blijven herhalen omdat we leven in het verleden in plaats van het NU.

Als ik kijk naar ons, de "verzetsstrijders" en ik kijk naar wat we kunnen doen om de waanzin van de wereld te genezen dan ontkom ik niet aan de realisatie dat wij onszelf moeten genezen van dezelfde geestelijke conditie waar iedereen mee te maken heeft. Wij zullen zelf spiritueel moeten ontwaken, ons niet meer continu identificeren met constructies die opgeworpen worden door onze geest maar leren leven in het NU.

Het is NU en alleen NU waar wij de pure schoonheid kunnen aanschouwen. Waar we volmaakt zijn, verlost van onze zorgen en angsten. Het is onze vaardigheid om steeds makkelijker terug te keren naar het NU dat ons de geestelijke gezondheid geeft om in de constructie van tijd betere dingen te manifesteren. Niet omdat het moet of omdat wij ons daartoe gedreven voelen maar omdat we simpelweg in cadans zijn met het bestaan.